De reis naar Tanzania

Na een lange tijd waarin ik eigenlijk altijd wel de gedachte had om een keer vrijwilligerswerk te doen in het buitenland, is het er nu dan toch echt van gekomen. Op 16 november vertrok er een vliegtuig vanaf Schiphol met als bestemming Kilimanjaro Airport in Arusha en ik zat erin. Aan het thuisfront had ik beloofd om in een blog te vertellen over mijn belevenissen, inmiddels ben ik alweer drie weken in Tanzania voordat ik aan deze blog begin (sorry oma!).

De reis naar Tanzania begon voor mij eigenlijk al op dinsdag 14 november. Op die dag ben ik samen met Céline en al mijn bagage vertrokken naar Antwerpen. Ik zou namelijk vanaf het treinstation in Antwerpen vertrekken, dit omdat dat ongeveer €200,- goedkoper was dan zelf naar Schiphol te rijden. Vervolgens zijn die €200,- natuurlijk wel ruimschoots opgegaan, maar goed daar hebben we dan wel twee leuke dagen voor teruggekregen.

Op donderdag 16 november moesten we al vroeg opstaan. De trein zou immers om 7.30u vertrekken en het advies luidde om ruim op tijd aanwezig te zijn. Omdat mijn treinticket van Antwerpen naar Schiphol door de KLM was gereserveerd en mijn stoelnummer pas bekend zou worden op het moment dat ik mijn treinticket op zou halen, was de kans groot dat onze stoelen niet naast elkaar zouden zijn. Gelukkig was de buurman van Céline alleen op reis en toonde zijn flexibiliteit door met alle genoegen op mijn stoel plaats te nemen.
Aangekomen op Rotterdam Centraal kregen we alweer het eerste slikmomentje te verwerken. Er werd namelijk omgeroepen dat de trein met een vertraging van ongeveer 20 - 30 minuten in Amsterdam aan zou komen. Wetende dat je maar een krappe 2u hebt om van de trein in het vliegtuig te geraken gaat dan wel even de gedachte door je hoofd van het zal toch niet..

Gelukkig wist de treinmachinist de gashendel (als die die heeft) goed te gebruiken en zo hadden we alleen maar een vertraging van 10 minuten. Op Schiphol aangekomen stond paps ons op te wachten bij La Place om gedag te zeggen. Met zijn drieën waren wij naar de vertrekhal gelopen en kon ik uiteindelijk inchecken bij de balie nadat een eigenwijze klm-tante toch tot inkeer kwam dat je met een treinticket niet bij de self-service terecht kan. Daarna nog even teruggelopen om echt gedag te zeggen en mijn weg in mijn eentje te vervolgen. Nadat ik met de roltrap naar boven was gegaan kom je nog op een soort balkon uit dat uitkijkt over alle mensen die voor de ingang van de incheckbalies staan om gedag te zeggen. Daar bleek ook wel weer dat het gezegde "uit het oog uit het hart" soms best letterlijk opgevat kan worden. Hoe hard ik ook hun naam riep terwijl ze feitelijk maar 10 meter bij me vandaan waren, namen paps en Céline niet eens de moeite om nog even om te kijken maar waren stug weggelopen.

Nadat ik door de douane was gekomen (waar trouwens een hele aardige man zat die echt interesse toonde in wat ik ging doen), was het tijd om op zoek te gaan naar de juiste gate. Hier aangekomen waren er al een hoop mensen die in de rij stonden om te gaan boarden. Eenmaal in het vliegtuig bleek dat ik op de een na laatste rij in het midden neergezet was. Lekker dicht bij het eten en de wc. Achteraf gezien vond ik het niet prettig om in het midden te zitten, want ik kon niet naar buiten kijken en als ik uit mijn stoel wilde gaan dan moest ik vragen of ik er langs kon. Daarom heb ik in de eerste week ook gelijk mijn stoel voor de terugweg gereserveerd.

Het vliegtuig vertrok redelijk op schema en de bemanning was natuurlijk Nederlands, dus dat was wel fijn want dan kon ik tenminste nog even een beetje Nederlands lullen. Wel was dit pas de 2e keer dat ik in een vliegtuig zat en de eerste keer dat het voor zo'n lange tijd zou zijn, namelijk 8 uur. Als je dan voor de eerste keer turbulentie meemaakt en je realiseert dat je wel ff op 10km hoogte zit in een vliegtuig die groot lijkt maar tegelijkertijd eigenlijk ook maar heel nietig is in de lucht, dan is dat wel een goede oefening om jezelf onder controle te kunnen krijgen.

Gelukkig hebben ze in het vliegtuig genoeg films en series ter beschikking en krijg je meer dan genoeg te eten en drinken, dus voordat je het weet zijn de 8 uur letterlijk voorbij gevlogen.

Eenmaal aangekomen op Kilimanjaro Airport was het alweer 20.40u en dat betekent in Tanzania dat het stikdonker is. Toen de deuren open gingen merkte je ook gelijk het grote temperatuurverschil. Waar ik in Nederland bijna omviel van de kou (ik had namelijk geen winterjas en muts of iets meegenomen, maar alleen een zomerjas), was het in Tanzania zelfs in een t-shirt nog bloedje heet. Gelukkig zat ik vlakbij de uitgang en kon ik daardoor snel naar binnen lopen zodat ik vooraan in de rij zou staan bij het aanvragen van mijn visum.
Op aanraden van de organisatie waar ik vrijwilligerswerk voor ga doen, gaf ik op het formulier aan dat ik hier voor tourism zou verblijven. Echter was de douanier op dit late tijdstip nog wel scherpgenoeg om te stellen dat ik niet voor 70 dagen op vakantie zou gaan in Tanzania en dat ik daarom maar weer een nieuw formulier moest invullen. Nadat ik dat formulier had ingevuld kon ik weer achteraan in de rij aansluiten, waardoor ik dus alsnog een van de laatste was die uit het vliegveld kwam lopen.

Buiten stond gelukkig James mij al op te wachten. James is de chauffeur van Future Stars Academy en had vervoer geregeld om mij van het vliegtuig naar het Guesthouse te brengen. Deze rit zou ongeveer een uur duren en ondanks dat het al pikkedonker was, heb ik het gevoel dat ik in dat uur een hele hoop heb gezien. Het eerste aparte is dat er hier links wordt gereden in plaats van rechts, er zijn wel straatlantaarns maar die staan (bijna) nooit aan en iedereen rijdt kris kros door elkaar heen. Ook hier gebruiken ze wel eens strepen in het midden van de weg, maar echt helpen doet dat niet, want overal wordt ingehaald en op een twee-baans weg kunnen makkelijk 4 auto's naast elkaar rijden. Aan de ene kant zou ik hier niet durven rijden met een auto omdat er een grote kans op een ongeluk is, aan de andere kant kan je overal ter wereld autorijden als je dat hier ook kunt.
Na ongeveer een uur gingen we van het asfalt af en sloegen een zijweg in vol met stenen en hobbels en steile hellingen. Na een kleine twee minuten (om 22.00 uur) waren we dan bij het huis aangekomen. De bewaker liet ons binnen op het terrein en het was tijd om mijn spullen uit de auto te halen en te kijken waar ik de komende 2,5 maanden zou gaan slapen. Gelukkig heb ik een kamer voor mezelf. Niet al te groot, maar ik kan mijn spullen wel gewoon goed kwijt en heb een stapelbed waarin ik mag slapen. Nadat ik mijn spullen had neergezet was ik weer naar beneden gegaan om kennis te maken met twee meiden die toevallig nog in de woonkamer zaten (namelijk Claire and Leah). Leah vertelde dat zij afkomstig is uit Oostenrijk en zij is verder ook de enige niet-Nederlandse vrijwilliger/stagiaire die in dit huis verblijft. Naast Claire zijn er verder nog 9 andere Nederlandse meiden in dit huis. Een echte meidenfamilie en ik ben dan de enige man in huis. Na even kort met elkaar gepraat te hebben, was het voor mij tijd om naar bed toe te gaan. Zo'n reis is namelijk best wel slopend.